School zonder tafel

Vandaag geen les gegeven aan de tafel, maar in de zetel en onderweg. Onderweg heeft Lena leren afronden tot op een dollar, en in de winkel alle boodschappen opgeteld in haar notitieboekje.

In de zetel een lesje moraal om Marie te troosten die zo moest wenen bij een Aboriginal liedje over Snuitegel en Schildpad: die verhalen geven een uitleg over hoe de wereld eruitziet, ze zijn niet zo op een happy end uit. Met als gevolg dat Snuitegels kleine jongen doodleuk opgegeten wordt door haar vriend Schildpad, en ze elkaar vervolgens te lijf gaan met speren en stenen, om dan elkaar nooit meer te zien. Het was wel interessant om met Lena en Marie te praten over de verschillen tussen de verhalen. Die Aboriginal verhalen zijn anders, het is best ok om je reisgezel kwijt te raken, een nieuwe te maken en over de eerste met geen woord meer te reppen. Ik heb hier een avondje zitten surfen op zoek naar info over de Aboriginals. Voldoende om niet al te romantisch te gaan doen over de Nobele Wilde.

Marie suggereerde na haar tranen dat Snuitegel ook best een kindje van Schildpad kon opeten... Terwijl Lena, die de dialoog - in theorie tenminste - wel wil overwegen, vond dat Snuitegel wel kwaad mocht zijn, maar dat stenen gooien geen goed idee was. Die verhalen zijn echt mooi, maar ik vrees dat het relieken zijn van een prehistorische beschaving die de komst van de blanken onmogelijk kan overleven. Tom merkt ludiek op "dat de Hunnen tenslotte ook niet meer rondlopen" als ik dat wat erg zit te vinden vanuit mijn comfortabele positie als onwetende buitenstaander. Toch. Blijkbaar wonen er nu meer Aboriginal kinderen in instellingen en pleeggezinnen als ten tijde van de verplichte inburgering. Partnergeweld en kindermisbruik is een groot probleem, naast alcohol en benzine snuiven. Benzine? Soit, ik zal vast enkel allerlei rechtse artikels gevonden hebben, ik hoop ook eens iets leuks te lezen, over een gemeenschap die het goed stelt. Hun oude samenleving interesseert me wel omdat het toch bijzonder is dat die mannen (de vrouwen zijn en waren blijkbaar nooit van tel) misschien wel 60.000 jaar lang op dezelfde manier geleefd hebben. Zonder schrift, zonder gewassen te telen, zonder huizen. Getting things done was vast aan hen niet besteed, en hoe onmogelijk (onmenselijk?) de taak hen ineens te laten meedraaien in een volledig andere wereld. Gebouwd pal op hun land, en met tot voor een jaar of 20 zo goed als geen rechten. Een mens zou van minder al eens een glas gaan drinken.