Bush tucker

Om niet de indruk te wekken dat we hier volledig in het wild leven:

Bushman Tom prepareert traditionele yoghurt met peer en honing.

Een versgevangen Gouda staafje, lokale lekkernij.
Dan het afscheid van het krokodillenhotel, Lena en Marie waren er dol op. Wij ook hoor, maar de speciale vorm was voor hen toch wel heel bijzonder.

Voor het eerst pas om 10 uur uitgecheckt, we doen het op het gemak vandaag. Uitgebreid ontbijtje, krantje lezen, no stress and airco. De kinderen zijn er al helemaal bovenop, Tom ook, ik heb me de hele nacht zorgen liggen maken over de veiligheid van deze onderneming. Na 12 dagen in de Outback zonder problemen is het misschien wat laat daarvoor... Voordien, in België, heb ik me ook wel even zorgen gemaakt, maar aangezien de vluchten geboekt waren, was dat eerder van we zien wel. De vorige reis was zo goed verlopen dat ik me hier ook geen zorgen over maakte, maar het is hier wel niet resort/happy surfer country. Net voor ik ging slapen toonde Tom me een artikel over een 4,5 meter lange krokodil die vrijdag in de Katherine River gevangen werd. Niet waar wij zwommen, maar toch. In Bill Bryson z'n boek las ik over het legendarische gevoel voor understatement van de Aussies wat de gevaren van het land betreft. Aan de ene kant maken ze je graag bang van vanalles en nog wat, aan de andere kant is het allemaal no worries mate. Ik weet zelf niet wat veilig is en wat niet, het is hier volledig onbekend terrein, dus volg ik de aanwijzingen van borden, reisboeken en rangers, en doe ik zoals de locals doen. Ik vermoed dat die niet beter tegen krokodillentanden bestand zijn dan wij, maar misschien zijn ze roekelozer. Of is het onbewuste kansberekening, waardoor ik in België ook de trein neem met de kinderen, of met de auto rij. In ieder geval maakte ik mij vannacht zorgen, over krokodillen en spinnen, schorpioenen en slangen, dehydratie zonneslag dengue dyfterie en autoritten zonder Nintendo.

Voor we aanzetten even naar het bezoekerscentrum waar Marie een barramundi nadoet, vissen met een grote onderkaak.

Hier is ze Mollig Marietje, een spelletje dat ze samen met Lena speelt. Ze spreekt dan met een klein stemmetje en toont steeds haar mollige mollenpootjes. Lena is dan heel zorgzaam, "kom maar hier hoor Mollig Marietje."

Hier is ze een konijn.

Lena zoekt een passend handje. Ze was naar het toilet, we vonden haar even niet. Het toilet was bezet, en ze was naar een ander op zoek gegaan-en gevonden. Ze trok haar wenkbrauwen even op toen wij luid roepend Lena! en Nena! (Marie kan natuurlijk al Lena zeggen, maar in hoge nood is het nog steeds Nena) verschenen. Al die paniek voor niets, pff! Ze wordt hier flinker en groter met de dag, het liefste wat ze doet is alleen om eten gaan aan het buffet, of alleen een klein boodschapje gaan doen.

Verlangend naar een zwembad-er zijn er in de hotels, het eerstvolgende doen we, beloof ik plechtig maar onuitgesproken omdat ik niet zeker weet of we op tijd gaan zijn.

Marie wil met haar geliefde Uluru op de foto. Ze zou graag een Uluruutje in de tuin hebben, waar op kan springen zoals op een trampoline. Het respectvolle niet-klimmen is blijven hangen! Tom en ik zien het al helemaal voor ons, zo'n klein Uluruutje in onze voortuin, en iedereen maar springen. Misschien een idee voor een politiek niet correct springkastelenverhuurbedrijf... Keuze tussen Uluru, de Sacré Coeur en Bart De Wever.

Anabel bij een billabong, croc incluis.

Kaketoe en lori, Tom houdt van vogels.

Echidna en Platypus

We zijn nu op weg naar Lichfield National Park, veilig in onze grote bak, lekker temperatuurtje en langzaam ebben mijn zorgelijke gedachten weg.