wat minder schools

Dank aan iedereen die hulp biedt bij het schoolprobleem! Het is op zich geen groot probleem, ik kan gewoon doordoen zoals ik bezig ben, maar ik vind dat ik het aan mezelf en aan de kinderen verplicht ben om van de mogelijkheid die we hier hebben om zélf de beste en leukste manier te vinden om te leven en te leren gebruik te maken. En kortere zinnen te leren schrijven:-)
Iedereen zegt me dat de school volledig nadoen niet de oplossing is. En dat ik niet élke oefening moet doen zoals ze het in de klas doen. Voor Marie zijn er per week een 4-tal opdrachten, dat is best te doen. Bovendien voelt zij zich door die opdrachten enorm verbonden met haar klas, ze stelt zich dan voor hoe de kabouter van Cleo eruit zou zien of hoe Jef het liedje zou zingen, en ze straalt als ze met die oefeningen bezig is. Voor Lena zijn er véél opdrachten per week. Sommige van die opdrachten zijn heel interessant en mooi uitgewerkt, maar duren enorm lang. Als ze een plattegrond van haar klas mag tekenen, vind ik dat ze daar de tijd voor moet krijgen, ik herinner me hoe erg het voelt als je dan eens een leuke opdracht krijgt, maar die snel snel moet afhaspelen. Ik krijg verder van alle kanten de raad me meer te concentreren op spelling en rekenen voor Lena, en oefeningen over plattegronden en dieren enzo over te slaan. Kinderen die van een andere school komen zullen ook niet allemaal met plattegronden of dezelfde thema's gewerkt hebben. Dat soort kennis doet ze hier ook op onderweg, Lena kent echt al beter haar weg in de binnenstad van Sydney dan ik, en het systeem van de bussen heeft ze ook al goed door, bijvoorbeeld. Maar ik vind het zo moeilijk een blad over te slaan in die werkboeken, stél dat ze juist daar iets belangrijks horen van te leren... Nu, ik weet dat het onvermijdelijk is ze sommige zaken niet zullen geleerd hebben zoals de anderen op school. Ik wéét dat wel, maar ik probeerde dat écht te vermijden, zodat zij geen nadeel zouden ondervinden van een beslissing waar zij geen echte inspraak in hadden. Hoedanook kan ik niet vermijden dat er sommige dingen minder leuk zijn voor hen, ze missen hun vriendjes bijvoorbeeld. Marie praat daarover, maar Lena niet echt - pro forma zegt ze wel eens "ik mis mijn vriendjes ook hoor Marietje", eerder om Marie te troosten. Ze weet denk ik dat er weinig aan te doen is... Maar als ze post krijgt van een vriendin, of als ze een met een klasgenootje kan babbelen via Skype, licht ze helemaal op. We kennen hier ook bijna geen kinderen van haar leeftijd, die zitten allemaal op school overdag. We moeten daar dringend naar op zoek, volgens mij loopt Lena daardoor ook soms ambetant: ze is altijd ofwel bij volwassenen, ofwel bij kleinere kinderen. Gelukkig is het woensdag weer Kangoeroeschool, daar heeft ze aan Tooske een leuke vriendin. Ik begin te twijfelen of het misschien niet beter was geweest hen hier wél naar school te sturen. Nu is het te laat, en de terugkomst naar de klas in Oostakker zal in ieder geval vlotter gaan dan mochten ze hier naar school zijn gegaan, Marie zou dan al een beetje kunnen schrijven bijvoorbeeld, met volledig andere letters en in het Engels. Begin dat dan maar af te leren... Ik heb misschien wat veel hooi op mijn vork genomen. Maar ik heb al veel geleerd, en voor ons als gezin is het hier echt goed: ik krijg veel steun van Tom, en soms eens ferm onder mijn voeten ook, maar de sfeer en het gevoel zit goed. En ik ben zo blij met de respons, meestal per mail, op dit blog, ik blijf hier veel minder in cirkeltjes draaien dan thuis. Ik heb het gevoel dat problemen aangepakt kunnen worden en dat er verbetering mogelijk is, en dat voelt goed. Als ik terug thuis ben mogen jullie allemaal per uur beginnen factureren voor morele bijstand hoor!