13 juli: Kata Tjuta + Salt Lake - 14 juli: Kings Canyon - 15 juli: Ormiston Gorge + Ochre Pits + eerste dagen Queensland

We zijn al 21 juli vandaag, mijn blog loopt achter op de feiten. Hier en daar is er al een blogpost gesneuveld, opgegeten door electric ants - of niet goed gesaved, wie weet :-)

Vorige blog maakte ik met Blogger, dat werkte een pak beter offline. Squarespace kan je niet gebruiken tenzij je op internet zit, en WiFi is hier schaars. Beetje balen wel, maar ik vind wel een manier om verder te bloggen - als ik niet post is het niet dat we dood zijn, dus :-)

In het kort de andere dagen van de vijfdaagse kampeersafari. Het was prachtig, het landschap met duizend tinten rood, groen en blauw, de mooie wandelingen... we sliepen nog twee keer in swags, waarvan een keer met de hele groep, in het wild. Daar vroor het serieus, op de swags lag 's ochtends een laag ijs en de grote teil afwaswater was helemaal bevroren. Min 7, zei de gids.

En dan: naar warmere oorden! Eerste stop Brisbane, waar het warmer was en heel gezellig, en zelfs toen een gigantische plensbui geen draadje aan ons lijf droog liet, kon de pret niet op.

Dan: de camper. Wreed groot, niet meteen handig in het verkeer, maar Tom is er snel mee weg. Ik ga er ook eens mee rijden, zeker en vast, maar niet vandaag :-)

Eerste stop: Noosa. In de winter moet je nergens reserveren, zeggen ze. Behalve in Noosa dan wellicht. Alles zit vol, behulpzame vrijwilligers sturen ons naar Booring Point, een hele rustige camping bij een heel mooi meer. We testen voor het eerst zo'n gemeenschappelijke bbq, lukt prima!

Slapen in de camper gaat goed, en de ochtend is prachtig. Er zijn kookaburra's met hopen, en van die grappige bush turkeys in de kleuren van de Belgische vlag. De planten zijn tropisch, alles ruikt anders, en de vogels maken allemaal wreed veel lawaai. Vooral 's ochtends is er een zeer speciale wekkervogel met een doordringende schrille piep. De natuur is zo lief, zeggen ze dan... :-)

Nu zitten we op een andere camping, dichter bij het strand. Het is een zeer propere edoch zeer volle camping. Noosa zelf is best chique, zeker na de outback. Het heeft een beetje een Franse sfeer, de dames dragen wit linnen of boho chique veelkleurige katoenen tunieken, de mannen bootschoenen.

De camping ligt duidelijk op de 'grey trail', de route die gepensioneerden nemen om aan de kou in bvb Melbourne te ontsnappen. Iedereen is lief, mensen vragen keer op keer waar we vandaan komen, en wat me opvalt is dat iederéén meteen België associeert met aanslagen en geweld. Het medeleven in de ogen van Australiërs lijkt bedoeld voor mensen die in Gaza wonen, of Syrië. Aan de ene kant wil ik altijd zeggen dat het allemaal zo erg niet is, maar als je hoort wat er nog gebeurt, is het ook niet meteen het vredigste continent nu.

De oudjes zijn ook heel geïnteresseerd in wat we eten. Omdat je in een gedeelde keuken kookt, is in elkaars potjes kijken een belangrijke bezigheid hier. Sommige mensen komen hier al 20 jaar, ze kennen iedereen, en zo'n Belgische familie die met vier een kilo wortels opeet, breekt de sleur. "Are you feeding an army with that, love?" Zoveel is een kilootje toch niet?

Het landschap is hier al een pak tropischer, er zitten pelikanen en grote papegaaien op de camping. Aan de kust grenst het woud aan de zee. De zee is wild, Lena en Marie sprongen er meteen in en hebben nu ook zo'n klein bodyboard om mee te surfen op de golven, uren pret.

Het landschap hier doet me enorm denken aan Bloodlines, een reeks die zich afspeelt in de Keys in Florida. Zaterdag gaan we met een kano in de plaatselijke everglades varen, waar het water naar verluidt zwart is door de vele tea trees die er staan. Ik ben benieuwd!

Gebruik makend van een onverhoopt streepje WiFi terwijl Lena en Marie aan het paardrijden zijn, nog snel wat foto's:

Kamelenritje. Als het beest gaat staan en weer gaat zitten, kriebelt het in de buik.