Bejaarden en Bundy in Bargara
Op een goede 3 uur rijden staan we hier, kleine camping vlak aan de zee bij Bundaberg. We reden door kilometers suikerrietplantages. We denken dat de meeste campinggasten hier wonen. Met hun hond. En eiken commode in de voortent. Maar alweer: om 17h samen naar de zonsondergang kijken.
De zee lijkt gevuld met kwik vlak voor de zon verdwijnt.
Camping Aussie style
Bargara is vast het slaperigste stadje van de hele wereld. Ondanks beloftes aan mezelf om géén filters te gebruiken voor foto's, vraagt deze omgeving om een extra poëtische touch. Foto's maken met Hipstamatic voelt een beetje als valsspelen, alles lijkt ineens nét een beetje anders, interessanter. Het grappige is, dat de dag daardoor ook een beetje anders wordt, een extra filtertje krijgt. En eerlijk, na een dikke week gezellig samen op een vierkante meter of drie, met zand en plaatsgebrek als sluipschutters op de loer om de Heilige Goede Sfeer aan flarden te schieten, mag de werkelijkheid zich al eens met een extra filtertje tooien. Welkom terug, dissociatie in app-vorm.
Eigenlijk zitten we gewoon al de hele tijd op camping Heiveld in Stekene-Waas.
De gasten op camping Oceanfront, uitgebaat door een zonderling die als WiFi paswoord 'solopet' heeft, wat mij louche transacties op het www laat vermoeden, zijn ofwel bejaard en lichtelijk dronken, ofwel bejaard en lichtelijk excentriek. Zeker ééntje is mentaal gehandicapt. Vriendelijk wel, heel vriendelijk, allemaal.
Al te vriendelijk moet het ook allemaal niet worden.
Op wandel tussen de camping en het strand praten we de hele tijd over ons pensioen. Raar, denk je? Je zou hier eens moeten lopen! Elke straat heeft een Retirement Village, een wijkje met zeer nette huisjes waar zeer nette bejaarden met een zeer nette stok voortstiefelen. Overal zijn ze aan het bouwen, grote complexen voor Empty Nesters. Echt, zo noemen ze dat hier. En iedereen, maar dan ook iedereen, is hoogbejaard. Het is bij momenten bizar, alsof we op Planet Dementia geland zijn. Maar allez, zo babbelen we dus eens over wat we gaan doen als we zelf hoogbejaard zijn. Door Bargara stiefelen met een nette wandelstok zal er waarschijnlijk niet inzitten.
Lunch!
Alleen maar uiterst comfortabele schoenen te koop in het bruisende centrum van Bargara.
De surfcrowd neemt een schrikkeldagje, vandaag.
Een telefoonkotje. Mét telefoonboek. Ah ja, wat had je gedacht?
Er zijn best veel boeken in Bargara.
Was ik er niet tussen gekomen, stond Tom daar nog, te praten over obscure SF schrijvers met een dikbuikig boekhandelaar.
Maar de zee, de zee is van ons! Alleen van ons dus.
Voorbij de promenade wagen zich enkel de dapperen, zonder looprekje dat is.
Australië en Engeland zijn slechts een scone with jam and cream van elkaar verwijderd.
Saai
Hey! Jake Bugg op de radio!
Yihaa!
Vangst van de dag: wijntje en plaatselijke rum. In Bundaberg kan je er moeilijk omheen.
De camping mag dan wel niet zo chique zijn als in Noosa, de bbq is wel een pak heter. Biefstuk!
Liefkozend noemen ze hun Bundaberg rum hier Bundy. Zolang hij maar geen schoenverkoper wordt... Slaapwel!