Tweede vliegtuigeten

Hoe laat het is, kan ik bij benadering niet zeggen. Of toch, eigenlijk heel precies zelfs:

Welk uur ik moet kiezen, weet ik niet, maar dat moet ook niet. Ik vind het zo plezant, we zijn tijdsloos vandaag, en niemand die erom maalt of het nu lunch of avondeten of een soort midnight snack is, we krijgen eten en dat is leuk. Het is niet zo lekker, maar het valt wel mee. Marie heeft nog niet geslapen, en vraagt na een half schaaltje goulash of ze nog wat tv mag kijken. Het mediasysteem is ongelooflijk, muziek, spelletjes, films, zelfs tv. En natuurlijk mag het. Ik voeder haar nog wat crackers, als een kleine pacha ligt ze in haar kussentjes, tafeltje tussen haar en tekenfilmheld Diego, not a care in the world. En naast haar, de uitgestrekte wolkenstranden. Ik vind het hier leuk, ik hou van ver vliegen!

Marie haar trui toont haar menu: chocomelk, kersensaus, boter en kruimels.
En nu ik toch bezig ben over het schermpje voor ons: hier zijn we:

De foto is onscherp, maar we zitten ergens tussen Kiev en Odessa in Oekraïne.

- Posted using BlogPress from my iPhone