Mission beach

Met tegenzin verlieten we Dunk Island, het was daar prachtig. En we zijn er alle vier dapper geweest: Tom heeft de grote jungletocht van 10 km door het eiland gelopen om 7 uur 's ochtends, in de regen. Later deden wij een stukje van het pad, en het was avontuurlijk, met rotsen en boomstammen en stroompjes om over te geraken. Als eerste mens van de dag heb je ook de eer om alle spinnenwebben weg te ruimen... De Golden Orb weefspin is een serieuze kanjer, en het web kleeft enorm. Coconut beach en de mangroves op het strand maakten veel goed zei Tom, maar ik denk toch dat hij blij was terug te zijn. We hadden net een documentaire gezien van iemand die een ommetje ging maken in de jungle en 10 dagen vermist bleef...
Ik ging duiken op Eddy Reef, ik was zo zenuwachtig... De laatste keer (ook pas de derde keer) dat ik gedoken had was in de Blaarmeersen. Groene soep, niet goed kunnen op hoogte blijven, een griezelig autowrak om op de zitten, bwèk. Op de Calypso (alle boten heten zo) waren we met 5 "certified divers". De anderen zagen er veel geroutineerder uit dan ik, en dat waren ze ook, al was er gelukkig nog een vrouw die nog maar 8 duiken had gedaan. Dat is toch meer dan 3! Ik was vooral ongerust omdat ik nog nooit echt alleen gedoken had, de instructeur was steeds dicht bij me, om me vast te grabbelen als ik weer maar eens naar de oppervlakte schoot. Op weg naar het rif was ik echt ziek van schrik-en ook wel zeeziek want de zee was wild. Ik overwoog terug te krabbelen. De duikers moesten snel snel als eersten van de boot, mij in m'n wetsuit wringen terwijl mijn copieus ontbijt zich herhaaldelijk naar buiten probeerde te wringen was een ervaring op zich. Ik probeerde diep te ademen en mijn materiaal te controleren, zenuwachtig of niet, tenslotte had ik zopas een papier ondertekend waarmee ik instemde een activiteit te gaan doen which could lead to serious injury and even death. Mijn dappere kant vond dat dit ook gewoon op het leven kon slaan, mijn klein hartje vervloekte mezelf om niet gewoon eens een strandwandeling te gaan doen. Eens in het water ging het niét beter toen ik iedereen onder zag gaan terwijl bibi verwoed naar haar inflator-een slang met een knopje om de lucht uit je vest te laten om te kunnen zinken-aan het zoeken was, blinde en ei-gewijs. En ja hoor, ik dééd de stop-think-act routine zoals we geleerd hadden. We leerden dat voor in noodgevallen, maar toch: waar zat die inflator daarstraks Anabel? Wel, misschien zit hij daar nog! Ze waren nog niet helemaal beneden, en het zakken lukte, mijn oren waren ook ok. De instructeur was van het pedante type, ik had hem maar geloofd toen hij me lood gaf, maar chapeau, hij had goed gegokt. Ik dook! Ik zag honderden vissen! Ik ging de richting uit die ik wou! Ik zag het Great Barrier Reef van heel dichtbij! Ik tolde niet hulpeloos om m'n as of ondersteboven! Ik was na 5 min. zelfs niet meer doodsbang :-). Toen zag ik een haai en was ik wel bang. Zo geen haai zoals Jaws hoor, een kleintje van een halve meter ofzo, een White tip reef shark. Die kunnen ook bijten heb ik gehoord. Geef mij maar de nemo vissen en reusachtige schelpen die statig sluiten als je over hun malse rand aait. Of grappige zee komkommers! De pijlstaartroggen waren ook mooi, ze vallen niet aan en ik kon drijven en viel niet plof op mijn buik dus no worries. De instructeur zei achteraf, toen ik vertelde dat ik toch wel bang was geweest, dat hij meteen ziet of iemand ok is in het water. Yeah right! Vanop 10 meter afstand en om de 5 min. eens omkijkend zeker! Maar ik was blij en trots en niet zeeziek meer, dus ging ik nog eens mee. Met een klein rubberbootje, achterover het water in en ik deed een volledige koprol en was toch ok! Na het duiken snorkelde ik nog even om foto's te maken, en je ziet ook heel veel zo-maar ik vind duiken makkelijker omdat je gewoon kan ademen, zonder de halve zee in te slikken. Wellicht zou een snorkelcursus ook wel handig zijn voor mij:-). Lena wil dat ook graag doen, ze noemde het zo leuk snurkelen tot Tom haar verbeterde. Ik zou haar pas gecorrigeerd hebben op het vliegtuig naar België, en elke keer plezier hebben gehad in dat woord. Gaan we eens samen snurkelen mama? Ja hoor zoetje, zeker gaan we dat eens doen!
De grote overwinning van Lena en Marie was naar de Kids Club gaan. Ze hadden een vriendinnetje gemaakt Ava, en zij ging naar de Kids Club. Ze wilden graag mee, en hun zin om mee te spelen was sterker dan hun angst om alles in het Engels te moeten zeggen. Het beviel hen enorm, 's avonds gingen ze nog eens mee, om een schattenjacht te doen op het hele domein. Zo aten Tom en ik die avond voor het eerst in een maand eens alleen. Dat was uiterst aangenaam, ook wel omdat we zagen dat Lena en Marie het ook goed stelden, we konden hen met hun groepje zien eten aan de andere kant van het restaurant.
Na Dunk meerden we aan in Mission Beach, een slaperig hippiedorpje waar ik onmiddellijk het 100th monkey café wou kopen. Ik zag het al helemaal voor me. Dat werkelijk alles daar te koop stond en dat de hippie jurkjes die je overal ziet hier wel degelijk al van in 1974 hingen deerde me niet. Ik zou ontbijtjes maken, de kindjes zouden spelen op het strand en Tom had enkel een breedband aansluiting nodig. Gelukkig klonk er uit het koffieshopje naast mijn
Café ineens Vaya Con Dios, zo kon ik m'n droom toch uit :-)