3 The Devil's Marbles

zijn fenomenaal, en we zien nergens een bordje dat we er niet op mogen. We zijn hoedanook voorzichtig en respectvol (het zou wel al moeten lukken dat deze speciale plek geen betekenis heeft - mbah nee Garkunnba, hier passeerde niets in de Dreamtime, dit is een geërodeerde rotspartij, die er door een speling van de natuur eerder grappig uitziet) maar het is wel een uitzonderlijk ervaring. Oh ja, het zijn de eieren van de regenboogslang, natuurlijk!

Het olijke kwartet, Beer, Frommelbeer, Mol en Vlekje, keken al de hele weg uit naar deze duivelsknikkers.

Ik probeer Tom te overtuigen dat we beter ergens anders gaan staan voor een foto, Lena en Marie stonden hier ook net, maar hij zegt "tut tut al dat perfectionistische gedoe, anders sta je weer op geen enkele foto." En zo geschiedt. Massa's marbles, maar niet voor mama :-) Op dat moment glijdt Marie uit (10 meter de dieperik in-nee hoor, een piepklein valletje zonder bloed) en zou er idd weer geen foto van mij zijn.

Na de kniezoen Tom op z'n marbles bij zijn marble.

De kikker

Dag Marbles! In de auto zien we dat het 33 graden is buiten. Voor het eerst hebben we het heel warm.

Ik blijf proberen met de termietenheuvels...

Yes, min of meer toch. Het landschap staat er vol van. Ze lijken vaak op sinterklaaspeetjes vind ik, of heiligenbeelden, Maria met Kind. Misschien zitten we al wat lang in de auto.
Tennant Creek is er sneller dan gedacht. Er lijkt niet veel te zien te zijn, we rijden even door naar een stuwmeer. Het is er mooi en de kinderen kunnen afkoelen in het water, maar het is er vooral stil en leeg. Behalve wij is er niemand, dat is wat spooky.

Deze 2 amuseren zich kostelijk. Ze vragen herhaaldelijk of we nog wat willen gaan wandelen zodat ze niet gestoord worden in hun spel. Prettig einde van een heel mooie reisdag. Ik was er wat bang voor, maar het is prima gegaan.