We zijn ondertussen enkele weken thuis, en wat is het hier fijn! Het zwarte gat heeft het een halve dag volgehouden, en is dan meteen gevuld met de dagdagelijkse gang der dingen, en die zijn allemaal met een laagje luister omringd nu.
In willekeurige volgorde:
Oh wat geniet ik van een auto! Je hebt iets nodig, je springt erin en je gaat het kopen, zonder eerst 3 uur op www.sydneybuses.com.au te zitten zoeken naar een treffelijke verbinding.
Oh wat geniet ik van de school! Wat een zalige plek voor kinderen om te vertoeven: er wordt goed voor hen gezorgd, ze leren vanalles bij, en ze hebben er vriendjes bij de vleet, waar ze wellicht nog het meest van bijleren. Lena leerde touwtjespringen van Jitske, Marie leert oprecht haar verontschuldigingen aanbieden van Tijl.
En een babbeltje doen aan de schoolpoort heb ik ook gemist!
Morgen krijgt Lena haar rapport, ik ben er buitengewoon benieuwd naar. Omdat het ook een beetje mijn rapport is, al gaat alle krediet naar haar natuurlijk (ik ga ervan uit dat het wel OK zal zijn, de toetsen gingen vlot).
En als ze in de namiddag thuiskomen heb ik zoveel zin om hen te zien, dat we er automatisch leuke avonden van maken. Heb ik al verteld dat ze nu om de beurt zélf boterhammen smeren voor op school? Dat is een zeer leuk zicht aan de ontbijttafel.
Natuurlijk is het ook heel fijn om weer dicht bij familie en vrienden te zijn, al heb ik het gevoel dat we er niet in slagen iedereen te zien. Bovendien heeft iedereen het druk, wij incluis, en is er over de dagelijkse dingen in Oostakker minder te melden dan over avonturen in verre landen, waardoor het raar genoeg lijkt dat we familie minder vaak spreken dan vorige maand! Zelfs weer werken is plezierig, het vergde wat tijd om op dreef te komen maar nu vind ik het leuk om er weer tegenaan te gaan.
Mis ik dan niets van Sydney?
Toch wel, de vrienden daar, Carmel en Miley, en Ines en haar kindjes. We zaten allemaal in een vergelijkbare situatie (thuiswerkende mama's ver van huis), en dat schept zo'n band - een vriendschap die toch moeilijk op dezelfde manier te onderhouden is als je een halve aarde van elkaar verwijderd bent.
Het fenomenale landschap, de blauwe lucht, de zee van Coogee, de take-away cappucino's... Lena moet er wat aan wennen dat we niet élke maaltijd allemaal samen eten, en Marie mist haar Uluruutje zoals ze die megagrote Ayers Rock zelf omschrijft.
Tom heeft zoveel werk, die heeft geen tijd om uitgebreid te gaan zitten terugblikken, al trok hij vandaag een wenkbrauw op bij het eten van een avocado - waren die hier altijd vreemd waterig en zeepachtig van structuur? Als "nieuw project" heb ik me ingeschreven voor een cursus biologisch tuinieren en ben ik fervent aan het sporten gegaan. Op verzoek begin ik het blog "De biologische siertuin tussen droom en daad" of "Sweat blood - Anabel doet een Matthias Schoenaertske" :-)
Sydney lijkt al zo lang geleden... Ik moet dringend een fotoalbum maken, maar we hebben zoveel foto's dat ik er wat tegenop zie. Deze foto's van onze aankomst op Zaventem mogen dit blog alvast écht afsluiten! (beloofd!)
