Halfweg de vakantie
Twee maanden
Het leek zo lang, twee maanden weg.
Hoe of waarom we beslisten om de volledige zomervakantie weg te gaan, weet ik niet meer precies.
Nadat we zes jaar geleden terug waren na de zes maanden wonen in Sydney, hadden we het er wel eens over, om nog eens te terug te komen.
Tenslotte was het best ingrijpend geweest, zo lang van huis, het thuisonderwijs... De kinderen hadden het vaak over Australië, en we wilden het land nog eens samen met hen opnieuw bezoeken.
Ik hield vooral van het idee om nog eens zéér ver weg te kunnen zijn. Eigenlijk zou ik heel graag naar de maan vliegen, of naar Mars, of gewoon een toertje in de ruimte doen. Naar Australië vliegen komt daar het dichtste bij, voor mij. Of naar Bora Bora misschien, maar daar valt vast niets te beleven.
We beslisten meer dan een jaar geleden om echt werk te maken van de reis, op een moment dat het leven super hectisch was, professioneel en privé.
De gewone dingen hoor, groter wordende kinderen + het moment waarop je beseft dat wat je doet als werk erg veel tijd vraagt, en je dus beter iets kan doen dat helemaal bij je past.
Een mens wordt daar al eens wat extra escapistisch van, en het leek ons geen slecht idee om er gewoon fysiek tussenuit te knijpen. Waarlijk ontsnappen dus.
Elk een jong lief 'on the side', bij de Hell's Angels gaan of een amateurtoneelgezelschap vervoegen werden als ideeën snel van tafel geveegd wegens al bij al niet zo praktisch. Wanneer zouden we de teksten moeten instuderen, bijvoorbeeld?
Veertig zien komen en gaan zal er ook wel voor iets tussen gezeten hebben.
"At the age of 37
She realized she'd never ride
Through Paris in a sports car
With the warm wind in her hair"
zingt Marianne Faithfull in the Ballad of Lucy Jordan - well fuck it!
Ik weiger dat te geloven, die eeuwige mantra van hoe gevangen je wel niet bent aan huis en kind en werk eenmaal je de 25 ofzo voorbij bent.
Toen ik '25 ofzo' was, had ik dan misschien wel minder verantwoordelijkheden, maar kwam het niet in mij op om avontuurlijke, verre reizen te gaan maken.
Niémand nam een jaartje vrij tussen unief en werk. Dus al zou ik er het geld voor gehad hebben, was er toch geen tijd geweest, want ik was meteen aan het werk gegaan. Nu ja, had ik het echt gewild, had ik wel een manier gevonden, maar zoals gezegd kwam het niet in me op.
Al was er nog geen Facebook, "it's complicated" had niet misstaan om het leven van toen te beschrijven - en dat is wellicht de belangrijkste reden waarom ik geen geplande avontuurlijke zaken ondernam toen.
Het idee dat je zo vrij als een vogel bent als je jong bent is zo fout. Het lijkt alleen maar zo. Tot pakweg je 30ste heb je zowat alle energie die je kan vinden nodig om je hoofd min of meer op orde te krijgen, en dan word je op een dag wakker met een job en een hypotheek. Youth is wasted on the young...
Al vind ik ouder worden best leuk, het gevaar van de berusting lag toch wat op de loer. "Tsja, het is de hele tijd van hot naar her hollen en tsja, veel tijd om eens echt iets anders te doen is er niet. Dat is het leven"- neeeee dus. Niemand zégt dat het zo moet.
Het was kortom een goed moment om het Australië-idee van 'ooit eens' naar 'komaan we zijn weg' om te zetten. De beslissing gaf ons extra vertrouwen dat je het leven wél in de hand hebt. Focus ook, zo'n reis vergt aardig wat plannen en een hele poos flink sparen. Maar: met een Project aan de horizon lukt alles.
Zelfs al is het een beetje een groot project...
Twee maanden op reis is lang.
Ik heb nooit begrepen wat backpackers maanden aan een stuk deden, blijkt hier voornamelijk op café of aan het water rondhangen te zijn, beetje zoals studenten als het geen blok is, maar met beter weer.
Vandaag, bij het krieken van de dag, bij de eerste blik op de alweer staalblauwe hemel en bij de eerste tonen van alweer een bijzonder assortiment aan exotische fluitende, krijsende en keihard lachende vogels (ze doen dag dus echt, die kookaburra's: hahahaha onnozele trien hahahaha onder uw onnozele palmboom in uw onnozel wagentje hahahaha op uw onnozel matrasje van ik-zal-u-gaan-hebben hahahaha waar zit je nu weer met uw onnozele gedachtjes hahaha!) had ik het even moeilijk. Ik heb mezelf nooit zo als reiziger gezien. Wel als op-bezoek-bij-buitenlandse-vrienden-gaander, even meeleven in een ander soort leven. Maar 'reizen om te leren', of reizen om jezelf te 'ontdekken', of om jezelf te 'verliezen', dat heb ik nooit echt begrepen. Je hebt jezelf toch altijd mee. Soit, ik vroeg me dus af waarom ik eigenlijk aan het avontuur begonnen was. Om eens weg te zijn. Jaja. Ik zat daar mooi, mooi weg van alles, mooi eveneens boodschappen te doen, eten te maken, de afwas... Terwijl er thuis tussen beslissing en vertrek veel veranderd was, ik heb een nieuwe job die me bijzonder goed ligt, Tom hakte eveneens de knoop door om een carrièreswitch te maken, het gevaar van de berusting was geweken...
***
En dat alles zonder WiFi :-) waardoor deze blogpost enkele dagen later, nu we van Airlie Beach naar een plaatsje genaamd Rollingstone zijn gereden, pas weer wat aandacht krijgt.
Na bovenstaand momentje van compleet ongepast geweeklaag, stond ik al gauw ergens aan de zee met een palmboom boven mijn hoofd en de wind in m'n haren die alle muizenissen eruit woei.
Ik slaag er blijkbaar in om op gelijk welke plek slechtgezind te zijn en beetje te gaan wentelen in zelfmedelijden. Maar, zo'n bui waait wel degelijk makkelijker over op reis, in een prachtig zonnig landschap.
Halfweg dus, ondertussen al enkele dagen verder dan halfweg.
Tijd voor een moment van reflectie. Ahum. Komt 'ie!
"Heb ik mezelf al gevonden?" Bah nee!
"Is er al een explosie van creatieve energie geweest?" Bwa... hangt ervan af hoe je het bekijkt.
-Een app waarbij je als kampeerder-met-caravan je auto kan verhuren aan mensen op je camping die met een tent of een logge mobilhome op schok zijn.
-Een pop-up ontbijt en brunchbar die z'n intrek neemt in restaurants op hun sluitingsdag.
-Verder verdiepte ik me tijdens het rijden in een diepgaande analyse van de verschillende betekenislagen van elke song op de Goe Vur in den Otto verzamelaar. Bed of Nails van Alice Cooper bijvoorbeeld. "When all else fails, I'll drive you like a hammer on a bed of nails" Diep! :-)
Niet meteen een wervelwind van creativiteit dus.
"Heb ik al veel bijgeleerd over andere culturen en heeft dit tot diepgaande inzichten geleid?" Nope. Ik wist al een en ander over aboriginals, en hoe meer ik leer, hoe erger ik het vind.
Van de gemiddelde witte Australiër moet je niet per sé verwachten veel te leren.
Alhoewel. "You'll figure it out" is hun uitleg bij zowat alles, afgewisseld met "he/she/they'll figure it out". Dat is wel een soort levensles denk in, gewoon dingen al doende leren en me niet te veel te bemoeien met alles en iedereen.
"Zijn we als gezin hechter geworden?" Al zou ik ook graag een beetje lacherig doen over deze vraag, moet ik toch zeggen dat het wel zo is. Er is wel eens onenigheid, maar omdat we op elkaar aangewezen zijn en blijkbaar allemaal redelijk praktisch ingesteld zijn, blijft het nooit lang duren en amuseren we ons samen te pletter in ons huis op wielen. Lena en Marie spelen, lezen en luisteren samen naar muziek, vinden oplossingen voor akkefietjes, en worden met de dag zelfstandiger. Tom en ik zijn er ondertussen zeker van dat als we deze laatste vier nachtjes in de camper overleven, we alles aankunnen - ik weet het, er zijn mensen die op een kleinere oppervlakte wonen, maar algelijk...
"Wat is het leukst aan reizen?"
-Altijd andere plekken zien, andere stranden, andere stukken natuur. Steden met historische gebouwen of musea zijn er hier niet. De onbekende bomen en bloemen, veelkleurige vogels, spectaculaire vergezichten, hagelwitte stranden, keienstranden, zand in allerlei tinten, oerwoud met lianen, een koala in een boom, grote grasgroene mieren, leguanen, grappige loopvogels, pelikanen, veelkleurige vissen en technicolor zonsondergangen maken dit ruimschoots goed.
Het doet me echt wel wat, de natuur. Als we nog eens terugkomen, wil ik eens een meerdaagse trektocht doen, wel met gids. De kinderen zijn nu makkelijker enthousiast te krijgen met het vooruitzicht eens aan het zwembad zitten of te bodyboarden in de golven met een ijsje achteraf dan met "nu gaan we drie dagen van 's morgens tot 's avonds gaan wandelen", dus dat hou ik voor een volgende keer.
-Niet gehaast zijn. Het was meer dan een maand afkicken, maar nu kan ik dus al een vol uur niets doen of een boek lezen zonder honderdtwintig to-do's die door m'n hoofd schieten.
-Veel bij elkaar zijn. Grappige en lieve eigenschappen van de kinderen ontdekken, opgaan in een balspelletje, lange wandelgesprekken ... allez ja alle dingen die je leest als het over "quality time" gaat. Ik merk dat je dat wel niet aan en af zetten, de gelegenheid om eens echt een Belangrijk Gesprek te voeren komt onverwachts en pas na een hele tijd volledig aandachtig te zijn. Hopelijk lukt het thuis ook nog eens, anders gaan we hierna, zonder ettelijke weken vakantie, nooit meer een Belangrijk Gesprek hebben met de meisjes :-)
En op af te sluiten "wat hebben we geleerd?"
-lang op reis gaan is op den duur ontspannend, hoedanook. Je kan je niet blijven druk maken
-kamperen vergt discipline
-het belang van het concept 'verluchten' kan niet overschat worden
-een propere barbecue is waarschijnlijk een kapotte barbecue
-grote luxe is je koelkast, kookplaat, tafel en gootsteen binnen pakweg één vierkante kilometer te hebben
***
Ondertussen zitten we alweer op een andere camping, net het voorlaatste nachtje in de camper achter de rug. Er staat ons nog vanalles te wachten, Fitzroy Island, 10 dagen kamperen in the Kimberly... Laat maar komen!